Klawiterapia

Klawiterapia opiera się na założeniach akupunktury – na ciele znajdują się punkty aktywne biologicznie, które mają wpływ na pracę narządów.

Refleksologia udrażnia poprzez rozmasowanie bolesnych miejsc na stopach i dłoniach odpowiadających danym organom. Osteoakupunktura bardziej udrażnia przepływ w meridianach i relaksuje system nerwowy (udrażnia przepływ Qi zablokowany stresem). Akupresura polega na rozmasowaniu bolesnego punktu palcami, ale czasami stosuje się do tego również zaostrzone lub zaokrąglone drewniane pałeczki;

Klawiterapia natomiast odblokowuje i reguluje napięcia w systemie nerwowym poprzez nacisk lub stymulację danych punktów i miejsc ostro zakończonymi  klawikami. Jest najefektywniejszą metodą działającą regulującą system nerwowy na głębokim poziomie.

Klawiterapia wykorzystuje dermatomy (obszar skóry zaopatrywany czuciowo przez pojedynczy nerw rdzeniowy), do których dochodzą włókna nerwowe. Oddziałując na nie pozwala na uzyskanie relaksującego lub pobudzającego efektu w centralnym i obwodowym układzie nerwowym. Klawiterapia polega więc na oddziaływaniu na receptory znajdujące się w skórze i pod nią. Łączą się one z mikro-włóknami nerwowymi położonymi nieco głębiej niż warstwa skóry, które z kolei łączą się z włóknami nerwowymi dochodzącymi do kręgosłupa. Poprzez rdzeń kręgowy włókna te łączą się z centralnym ośrodkiem nerwowym znajdującym się w naszej głowie, czyli z mózgiem. W mózgu analizowane są wszelkie bodźce i wydawane są komendy mające na celu zachowanie równowagi organizmu, czyli homeostazy.

Klawiterapia i tradycyjna medycyna chińska mają ze sobą wiele wspólnego. Według TCM krążenie energii w ciele odbywa się konkretnymi drogami – tzw. meridianami, czyli kanałami energetycznymi, których system oplata całe nasze ciało.

Meridiany w których przemieszcza się energia życia, przez stulecia była tematem mądrości starożytnych myślicieli i tradycji leczniczych uzdrowicieli głównie z Chin, Indii, Japonii i Tybetu. Teraz ich istnienie potwierdzono naukowo i udowodniono ich fenomen.

Meridiany łączą się z organami ciała, pełniącymi kluczową rolę w wytwarzaniu, przetwarzaniu i przekazywaniu energii, zwanej Qi. Każdy z meridianów reguluje pracę poszczególnego organu, a wszystkie są ze sobą połączone. Dobry stan zdrowia, zdaniem Chińczyków, zależy od harmonii przepływu energii w całym systemie. Jak się okazuje, współcześni naukowcy odkryli, że istnieje ścisły związek między autonomicznym układem nerwowym a systemem meridianów.

W 2016 roku badania przeprowadzone w Seoul National University potwierdziły istnienie kanałów, które nazywano „układem pierwotno-naczyniowym” (tzw. PVS, ang. Primo Vascular System). Według naukowców stanowi on ważną część układu sercowo-naczyniowego i jest fizycznym odpowiednikiem systemu meridian. Już w latach 60. naukowiec Kim Bong-Han wykazał istnienie struktur rurkowych: wewnątrz i na zewnątrz naczyń krwionośnych, na powierzchni narządów oraz pod skórą właściwą. Sądził, że odzwierciedlają tradycyjne linie przebiegu kanałów, ale dopiero dalsze badania to potwierdziły.

Rdzeń kręgowy to część ośrodkowego układu nerwowego. Znajduje się w kanale kręgowym . Jest on swojego rodzaju autostradą, dzięki której impulsy są przekazywane z mózgowia do obwodowego układu nerwowego, a co za tym idzie, do innych struktur naszego organizmu.

Według medycyny chińskiej tylko przemieszczenie kręgów kręgosłupa może spowodować blokadę w przepływie energii, co z kolei prowadzi do powstawania najróżniejszych objawów, do których należą:

• zaczerwienienia twarzy i nadwrażliwość skóry,
• nadmierne pocenie się,
• omdlenia,
• zmęczenie,
• choroba lokomocyjna,
• kłopoty z oddychaniem,
• sztywnienie karku,
• zaburzenia jedzenia i kłopoty z trawieniem,
• bóle głowy,
• rozwolnienia, zaparcia i mdłości,
• uderzenia gorąca,
• zimne dłonie,
• dzwonienie uszach,
• uczucie ucisku w klatce piersiowej,
• przyśpieszone bicie serca.